Ölüye Mektup

evin yalnızlığı içinde
aylak aylak otururken
hatırladım seninle geçen günleri
ağladım ağladım ağladım
sen gittiğinden beri
bedenimin sol yanı
uymuyor emirlerime eskisi gibi
oturdugumda koltuga akşamları
karşımda boşluk
çevremde sessizlik
yüregimde sensizlik varken
şunu soruyorum kendi kendime
"tanrı ne zaman canımı alacak?" diye
günler geçiyor
ve ben gün geçtikçe
eriyorum yavas yavas
en acısı da bu değl mi?
sensizken yaşadıgım hayatta
bende sana ait olanlar geliyor aklıma
ve işte şimdi odamdayım
önümde senin eski bir şiir defterin
karalamak istiyorum
ama olmuyor
öedevini yaparken bir çocuk gibi
kemiriyorum kalemimin ucunu
artık biliyorum ki
pek çok kişi yitirdiğim için
ölüler yokluklarıyla ilgili değil de
-onlarla bizim aramızda-
söylenmeden kalan sözler yüzünde keder verirler asıl...

24.04.10 cumartesi