Ömrüm Bahara Çıkınca Gel
Mahşer yeri şimdi yüreğim
Kıyamet koptu sanki
Sırat köprüsündeyim
Mevsim kış
dışarı ayaz içim buz
İlk Cemre düşünce gel
Kasırgalar esiyor bu aralar
Ömrümden geçeni savuruyor
Havada toz duman sis kara bulut
Sabah güneşi açınca gel
Eskiden kılı kırk yarardım
Şimdi aklıma geleni söyler oldum
Herkes değerliydi
Şimdi kimseyi sevmez oldum
Gelecek mevsim bahardı
Kışı atlattı ömrüm
İkinci Cemre düşünce gel
Yaz güneşinde kavrulmuş gibiyim
Elim yüzüm çatladı kurumuş gibiyim
Ömrümün baharında seksenlik gibiyim
Gençlik kemâle erince gel
Yokuşa vurdum yönümü
Sırtıma aldım gam yükünü
Kuzu belledim insan denen kurdu
Kurtla kuzu yayılınca gel
Yaş on beş demeden
Felek çevirdi yolumu
Büktü belimi, kırdı elimi kolumu
Vurdu sırtıma elâlemin yükünü
Yaş kemale ermeden düştü akı
ömrüm çöle dönmeden gel
İçimde mezar sessizliği
Kalbimde yara var
Kendime bile küsüm bu aralar
Aynalar göstermiyor kaçıyor
Şimdi ayaz yedi yüreğim
Çözülmez gayri
Mevsim kış ,dondu bağrım
Yaz sıcağında bile erimez gayri
Son Cemre toprağa düşünce gel
Diktiğim papatyalar bile kurudu
Ömrüm baharı beklemekten yoruldu
Seviyor sevmiyor uğruna
Tüm papatyalar yolundu
Gönül desen on beşinde yoruldu
Dağ bayır çiçek açınca gel
Eskiden pembe düşlerim vardı
Göğe salıncak kurar
Çocuklarla oynardım
Şimdi düş bile görmez oldum
Ömrüm masal sevince gel
Şimdi kayısı vermiyor dallar
Kurudu döküldü tüm yapraklar
İlkbaharda çiçeklenir tüm dallar
Yazın meyve verir ağaçlar
Kayısı dalı kar beyaz açınca gel
Şimdi kış üşüyorum
Ömrüm bahara çıkınca gel
( Gelen hayat " ... Yaşama sevinci...)
Hüzün ve umut bir arada olmazsa olmazımız duygu dolu naif dizelerdi kutlarım şair