Ömür Dediğin

Kapamışım gözlerimi 

İzliyorum gökyüzünü usul usul 

Bulutları yormadan 

Maviyi kirletmeden 

İzliyorum sadece

Keşke demekle bitmiyormuş 

Hayal kırıklıkları 

Ya da unuttum demekle 

Kabuk tutmuyormuş gönül yaraları 

Ben senden öğrendim bütün bunları 

Belki de yaşamdan...

Ne fark eder ki 

Ne de olsa ben sende yaşıyordum 

Sen ise bir başkasında 

O kadar acı ki içime attıklarım 

Ne yorgan altlarında 

Ne de pencere kenarlarında 

Bulamıyorum tesellimi

Bazen sevda değilmiş diyorum kendi kendime 

Bazen karmaşasına bırakıyorum

Tekdüze yaşamın

Yine de güneş batıyor 

O kızıl akşamların ardından 

Yükseliyor yıldızlar 

          Solgun

               Solgun

Belki Tanpınar'ın sözleri kadar

Hafif olamadım 

Belki Karakoç'un mısraları gibi

Hissedemedim ışıksız ruhumu

Oysa ben gariptim , saftım

Bir çiy damlası kadar olamadım 

Hatta

Acıtamadım bedenimi 

Dikenli bir gül uğruna 

Fakat tüm mesele bu değil ki

Şimdi gözyaşlarımla ıslattığım 

Şu beyaz sayfaları kirletirken 

Bir yerlerde ezilen bir yürek var

Yapraklarını toprağa 

Dallarını semaya vakfetmiş

Bir yürek var ezilen 

Ben böyleyim işte 

Görebilsem, duyabilsem de her çileyi 

Utana utana katlanıyorum 

Ve her zamanki gibi yaşlanıyorum 

                  Günden 

                        Güne 

Ne üstüne basa basa 

Üzmek gerekir kaldırımları 

Ne  de altında ezile ezile

Üstün görmek gerekir yılları 

Yaşayacaksın garibim

Saçına düşen aklara aldırmadan 

Aynaların her söylediğine kanmadan yaşayacak 

Bile bile katlanacaksın acılara 

Ve seveceksin içine attıklarını 

Seversen ne kaybedersin sanki

Zaten ömür dediğin 

Emeklemekten bastonlara dayanmak kadar kısa 

Sevmek nedir bilmezken 

Kaybettiklerin kadar kıymetli değil midir

Şimdi ufukta bir kızıllık 

Yavaştan yanıyor sokak lambaları 

Oysa caddeler üşümüş 

Yıldızlar solgun 

Bir ben kalmışım  geriye

Sessizliğe dert yanan