Öncekinden Bir Sonra

Belli ki gece olmuş çoktan
Ben hala güneşi beklerken
Güneş batmış çoktan
Ay bile kandırır olmuş beni

Alıştım özlemeye
Alıştım unutulmaya
Kandırılmaya da alışmışımdır ki
Nerden baksan bir ömür aldanmışım.

Sebepsiz yere sevmişim her defa
Unutmuşum aynı sebepsizlikle
İnanmışım yokluğa aynen
Aynı şekilde kandırmışım kendimi yokluğunla

Kendi ellerimle bağlamışım gözlerimi
Belki de üç asır boyunca
Derken açmışım gözlerimi
Başak rengi bir rüyaya

Şimdi inliyor, sızlıyor, ağlıyor geçmişim
Nerden baksan bir ömür aldanmışım ya
Aynı başak renkli rüya sarıyor bedenimi
Uzatıyor boylu boyunca masmavi çöllere

Hayal gibi yani
Elleri var tutamıyorum.
Gözleri var bakamıyorum.
Şöyle böyle derken sabah olmuş.
Bitmeyen çığlıklarla birlikte

Uyandık yine aynı sabaha, kandırılmışlığım ve ben
Ben güneşi beklerken rüyalara dalmışım.
Unutulduğumu anlatırken
Umursandığımı sanmışım.

Başı var sonu var
Bu şiir, hayatın kendisi gibi
Gecesi var gündüzü var
Aynı şiir, hayatın kendisi gibi

Bir rüya gibi bazen
Bazen acımasızca gerçek
Bazı vakit anne eli gibi şefkatli
Baba tokadı gibi ağır bazen