Ondörtellibir

düşünüyorum da,

bu şiddet ve süredeki deprem Tokyo da olsaydı...

//

.

.

.

ah

İzmir’im

sol bir yanım,

imbatım, soluğum.

dokuzu eylülün, doksan dokuzu özgürlüğün baş şehrim

bak nasıl da astarsız ayna kırılganlığı, küsuratsız düş kesiği şimdi içim

bilseniz

şimdilerde körfezine

dalgın şımarık bir martı değilim

içim, dışım fayton ölüsü sanırım iştahıma tokuz. kırılganlığı

hiç sevmeme rağmen neden kolum, kanadım altı nokta dokuz

kordonuna boğulan enkazdır içim bir de sen çökme dirime n’olur İzmir’im

selam

sanırım sende

aylardan ekim olmalısın

bilir misin bir yirmi dokuzunu bilirim en çok senin

bir de o minicik elleri olan yirmi birini. aroması yağmur sevinç yaşlarımdır

o tarihler… kimsin sen, ey ekimin otuzu, yutkunulmayacak kirde tozu, molozu

ah

gözyaşlarımı

körfezine ektiğim şehrim

gönderi kedere boy vermiş "ahh"... bayraklım

"ahh".. saatin ondörtellibiri vurduğu an ki duran titrek zaman

sana da “ahh “ hasadı göçüğüne nefes, yazgısı güne değemeyen hıçkırıksız ses

içim,

dışım

gözüm, kirpiğim şimdilerde

dilime kırık bir fay örgüsü. neresindedir bunun insan,

nasıl susmaktır, bile bile nasıl ölmek, dirilmektir insanlık. söyleyin,

bu bitmek bilemeyen hangi çürümüşlüğün katmersiz süngüsü, döngüsüdür...

.

.

.

//