Onu Ben Öldürdüm

koca bir ağacın
hiç terk etmeyen çiçekleriydik
sonbahar kış demeden seviyorduk
vefamızdan gururluydu bağlandığımız köklerimiz
övgüyle söz ediliyorduk
herkes gitse bunlar gitmez diyorlardı birbirlerinden
kol kolaydık zaten
ellerimiz ceplerimizde
serseri aşıklardık.
birbirine ölesiye aşık iki banktık
aramıza giren kara bir çöp kutusuydu tek sorun
hep pislikti içi
biz tertemizdik
yağmurlarla yıkanırdık
ara sıra çizerlerdi karakalemlerle yüzümüzü
kalp yaparlardı bir de
içimizden ok geçirirlerdi
canımız hiç acımazdı
ne olduysa o soğuk duvarın
o soğuk gecenin
o çatlamış dudaklarında oldu her şey
sen öpmedin göğsümden
ben ağladım
ben söylemedim
seni sevdiğimi
sen ağladın
benim aşkım senin aşkını döver diye
kapıştırdık aşklarımızı
ikimizin de ağzı burnu kanadı
sürünerek kalplerimizin yolunu tuttuk
büyümemiştik
kollarımıza siliyorduk daha
tutamadığımız gözyaşlarımızı
aşkın sonu ölümle biterdi zaten
biz hep buna inandık
sen öldürdün ilk beni
sonra ben seni
sonra sırtımızı birbirimize verip
uzaklaştık on adım birbirimizden
aynı anda patladı kalplerimiz
aynı anda düştük
gitmek bir kere de olsa
iki kere de olsa
gitmekti
ölmek, öldürmekti.
çok gittik
çok öldük
son ölüm senindi
acı çekmek bana düştü
gece yarısı olsun öyle dedim
yoksa öldüremezdim ben seni
kıyamazdım
gözlerinin içine baka baka
aydınlıkta vuramazdım
öpemediğim alnının ortasından
bir fahişe ıslığıyla ürperen tenim
gel işareti ölümün koynundan
ıslak dudakları kınından çıkan bir bıçak
aşkımın göğsüne saplandı
içinde gezdi
saatlerce kıvrandı
inleyişlerimi kimseler duymadı
öldü (m)
sabah ezanıyla da kaldırdım aşkımı
namazını kılarken haklarımı helal ettim
nasıl bilirsiniz diye soruldu
iyi bilirim dedim
helal olsun
helal olsun
helal olsun
dedik hep beraber üç kere
üç hakkı vardı aşkın
tabutunu tek taşıyacağım aşkımın
sakın omuz vermeyin
istemem.
onu ben öldürdüm.