Onüçümdeydim Abi

Adı yunus, on üçünde bir can...
İlk ve son fotoğraf, bir mucizeden arta kalan.


-----------------------

Onüçümdeydim abi,
Ayakkabı boyardım, okula gitmediğim zamanlarda.
Kaderden mi dir kederden mi dir,
Ayakkabılar da hep ama hep kara.
Hani o göl canavarının memleketi var ya.
Ben yaşardım orada.

Benden gayrı dokuz kardeşim vardı.
Anam babam akşamları elime bakardı.

Yoksul geldim dünyaya.
Ama hayallerim desen aklın almaz
Sorma!
Anlatsam dünyalara sığmaz...

Bir gün yer sallandı, ödüm koptu.
Çığlık çığlığa koşturanlar,
Kendini dışarıya atmaya çalışanlar,
Kaçamadım abi, yapamadım,
Bir anda üstüme çöktü duvarlar...

Geçiyordu aklımdan her türlü düşünce,
sesimi duysunlar, beni bulsunlar,
Diyordum ki hep kendi kendime
Yoksulluğuma bile sevineceğim , ah bir kurtarsalar


Omzumda bir el, belli ki bana siper olmuş,
Beni enkazdan çıkarttıklarında,
O rahmete kavuşmuş.

Şaşkındım, suskundum ; üstüm başım, toz toprak
Sağ çıktım depremden ama, nasibim yokmuş.


Karadır dedim ya benim kaderim abi!
Karanlıktan doğdum ben o ışığa
Nerden bilirdim, ilk ve son bakışımmış bu dünyaya

Onüçümdeydim abi, yarım kaldı mucize
Yarım kaldı hayat..
Bende değil ki sayın abim,
Depremdeydi bütün kabahat ...