Orta

son sıradaydım
ömür katarında
umudu merak etmekte
ince beyaz pamuklu
göğe bakarken

gurbete ışığı götüren
kömür karası sevda
körüklenir
mevsimler tütsülü ömrün
rüzgarıyla

kaçakçılıkla geçiniyorum
olmadığın yerlerde
ünleyerek ismini
aşarak saniye sınırlarını

karanlığı aldatıyorum
beraberken akşam yolculuklarında
yanındayı bırak
içindeyken hem de zifiri gecenin
bu kadar acımasızım işte
dışımdaki aydınlığınla


şiirimin şah damarımda kan
kış bulutlarıyla gelen ilk soğuklarla bir
kentin kuşlara
ve sokak çocuklarına acıma hazırlığıdır
yalnızım mahşer gibi kalabalık
ama yüreğim kentidir bütün evsizlerin

susayınca pencereleri açıyorum
ne kadar engel azalırsa azalsın istiyorum
varlığınla aramda

ne ilk ne son
hep orta
çaresizim
sonsuzluğunu yorumlamakta