Otogar Kafe

Bak işte yine geldi

göz altı torbalarında yeni ağlayışlar biriktirmiş o bıkkın ihtiyar.

Başkalarının vedaları bile yara açmış sanki içinde

Ondan başka herkes bahtiyar…

Az sonra hareket edecek otobüsün 20 yıl önce gidişini seyretmiş

Mutluluğunu uğurlamış da, yüreğini hasrete meyletmiş

Titrek ellerinde içini ısıtsın diye söylediği demli bir çay

Sahra çölünde ruhu soğutmuş umutlarını

Sen bu mevsimi de sonbahardan say.

Gelip geçen insanların gözlerinde

yok hükmünde sanki varlığı

herkes kendi hikayesinin dublörü olmuş

Nereden bilecekler yüreğindeki darlığı

Eskiden çok sevmenin karşılığı değil miydi sevilmek?

Şimdi ne değişti de

marifet oldu ıssız köşelerde bir yetmişliği devirmek!

Kime fayda

çekip gidenler umursamazken düşüncelere dalıp delirmek!

Montunun iç cebinde binlerce kez gözlerini sildiği mendili

Çoktan lal olmuş, konuşmayı unutmuş dili

Bir gün olsun tutmasa da terk edip gidenlere öfke dolu kini

Merhamet vefat etmiş, artık herkesin kendine göreymiş dini

Kimse sormasa da derdini

birini bin eylemiş biri!

Bak işte yine gidiyor

çatlamış bastonundan destek alan o yalnız ihtiyar

iliklerine kadar sabırla yaşamış tüm acılarını

onu görünce kendinden utanmış intihar!