Otonom

vuramıyorum zamanı,
zaman karşımda bir dev
bense cesur yürekli karınca.
kollarının arasına giriyorum,
bir itip bir çekiştiriyorum
sonra bir ıslık,
dökülen takvim yapraklarından
yardım istiyorum...
basamaklarından bir aşağı
bir yukarı inip çıkıyorum,
ne var ne yok karıştırıyorum
odalarını kapıları çarpıp çokça,
kimleri görmedim oralarda
adlarını hatırlamıyorum
biraz önce ordaydı işte
ya şimdi?
olmuyor, olmuyor denedim
aslında öldürüyorum da zamanı
vuramıyorum, aynı şey değil.
bir avuç kum döktüm toprağa,
kaçını yakalayabildin arasından
saatlerin, dakikaların, saniyelerin?
şimdi koş, koşmak zamanı!
nefes al, ver
bir aşağı bir yukarı,
sonra bolca dinleneceksin
vurduğunda zamanı
öleceksin...