Otopsi

Bıçak sırtı bir sessizliğin
gözleri jiletle çizilmiş.

Bu oda bir yara, pansumanı reddediyor.

Bazen bir çığlık, bazen bir sükût bombası,
sessizlik kulak zarımda patlıyor.

Duvarlar kanıyor, senin o karanlığınla.

Artık sen yoksun.
Sen, o karanlık dehlizlerin haritası,
ben, kaybolmuş bir ceset…

Sokak lambaları infaz mangası,
gölgeler cellat.
Her adım bir idam sehpası,
her nefes bir küfür…

Beynimde çivili bir ses:
“Gerçek değil, hiçbiri.”
Gözlerinin hayaline bakıyorum,
bir hiçlik görüyorum…

Senin o lanet sesin,
kulaklarımda kanayan
bir melodi,

bir intihar notu gibi…