Otopsi II

Zihnimde senfoniler çınlayan

çözülmemiş bir düğüm,
yüreğime durmadan yağan kurşun yağmuru.
Bu şehir bir mezarlık, taşlarına ismin kazınmış…

Bazen bir yankı, bazen bir dipsiz kuyu,
sesin beynimin kıyısında vuruluyor.
Bulvarlar kanıyor, senin o son bakışınla.

Artık sen bir kabussun…

Sen, o puslu aynalardaki yabancı,
ben, kendi kabuğuma hapsolmuş bir çığlık…

Geceyarıları bir işkence tezgahı,
rüyalarım cellat.

Her düşüş bir uçurum,
her hatıra bir sancı…

Yüreğime kazınmış bir cümle:
"Bitmedi, hiçbir şey."
Gözlerinin içine bakıyorum,
bir kayboluş görüyorum…

Senin o son gülümsemen,
zihnimde çakan
bir şimşek,
bir vedâ taburu gibi…