Öykü

Minik elleri ceplerinde bir çocuk tanıdm

Ahmet miydi? 

Utangaç, güler yüzlü

üzgün, kırılgan 

Önünde parmak uçlarında yürüyen de annesi olmalıydı 

Sendelendim bir ara ayaklarım dolandı ayaklarıma  

Gittim peşlerinden

Minik dönüp dönüp baktı ardına 

Göz göze geldik

Sevimli bir çoçuk ifadesi 

Elleri ceplerinde 

Sanki cepleri yıldızlarla dolu

Bir o kadar da kaygılı ve öfkeli

Kadının 

Parmağında yaralı bir öyküyü barındıran bir  yüzük  

Bütün acıları barındıran gözleri bir şimşek gibiydi

Bir an

Bir babanın yası gibi

Sanki birazdan koşacak sarılacakmış gibi

Bir bağ vardı gözle görünmeyen elle tutulmayan sanki 

Yavaşladı adımlarım içime boğularak

Ve bütün susları oynayarak 

Bir rüya olmalı bu  uyanmak istemediğim

"Sahi adın Ahmet miydi?" diyemedim

Kayboldular dönemeçte

"Ah! Be çoçuk ne çok severdim seni"

Demeyi çok isterdim

   (Ve bir gün karşılaşırız)