Öyle Bir Zamanda Gel Ki Mahşer Olsun Adın

Gözyaşlarımı gülüşümün kıvrımıyla buluşturup,
Tutunmuştum aşkına...
Şimdi kapı aralığına sitemkar bir bakış bırakıp,
Gitmek yakıştı mı ayaklarına

Gidişin bir deprem olacaktı
bu kentin senli sokaklarına
Köşe başındaki yaşlı sokak lambası
Adını sayıklar bilmez misin
Banklarında oturup
yıldızlardan fal tuttuğumuz geceler
Özler sesinin rengini
Ay küser denize,ben sensiz aldığım nefese

Boydan boya yıkıldı şehir
Toz duman içinde siluetini arar mahsun gözler
Bir enkaz arasında kırmızı gül goncası
Tutar mı elim
Avuçlarımı kanatır mı dikenin
Kanattığın yaralara susadı bedenim
Bir damla kan olsan da gel
Gitmek, isminle anılmasın

Ben ki Dicle'nin ateş tutan elleriydim
Sur diplerinde
toprak kokan bir yürek büyüttüm
Dilim düşmedi ihanetin sofrasına
Acıydı kaderimizin alnıma yazdığı masal
Sen kadar acıtmadı yokluk
Şimdi biçareyim kimsesizliğinin,
Hasret kokulu erguvan yalnızlığında

Kapım açık kaldı gidişinden sonra
Son bakışın eksilmesin eşiğimden diye kapatmadım
Ocakta çayın hazır
Yüzümde tebessümüm
Aşkla bakan gözlerim kızarsa da ağlamaktan
Gözlerim gözlerine değmeye hazır
Göster yüzünü sokağın matemine
Can bulsun ihtiyar sokak lambası
Düşsün ayın şavkı denizin ortasına
Enkaz kalkışın şehrimin üzerinden
Göster yüzünü
Parmak uçların değsin toprağıma
Ki
Toprağım canlansın

Sakın sakın
Kapatma bakışının rüzgarını kurak iklimlerime
Dökme sonbahar yağmurlarını üstüme
Bir temmuz sabahıydı gidişin
Dön
Ağrıyan yanım
Gelişin Azrail olsa da
Toprağına hazırım
Gel
(öyle bir gittin ki yerle yekzan oldu şehrim/öyle bir zamanda gel ki mahşer olsun adın)