Oyuncak

Bilmezdim
Oyuncak müzesine gittiğimizde
En yeni oyuncağın
Kendi ayağıyla gelen
Ben olduğumu

Bilemezdim
Nereden bilebilirdimki
Gülerek poz verdiğim
Bahçesindeki zürafanın altında..
Çok sonraydı,
Anımsadığımda
Oyuncak olduğumu

Aslında fena değildi oyuncak olmak
Yani böyle korunaklı biçimde müzede kalmak
Çünkü kimbilir beni kaç kuşak
Ziyaret edecekti yorumlar yaparak
Ve ben oyuncak olduğumu bilerek
Onları seyredecektim gülümseyerek
Bilecektim hepsinden uzun ömürlü olduğumu
Onlardan uzun yaşıyor olmak ne kadar da hoştu

Lakin
Bu işin
İyi tarafıydı
Birde ötesi vardı
Yani oyuncak olduğunu bilmemek
Hatta korunaklı bir müze yerine
Sokak ortasında gelenden geçenden tekme yemek
Kuşkusuz kırardı onurumu


Önce belki karnına..
Sonra kopacak kolun
Bacağın
Ardı sıra bütün organların
Ve kellen,
Canı yanarmıydı ki oyuncağın,
Kimbilir,
Ama
Paramparça sürünürken yerlerde
Oyuncak olacaktın bilmediğin ellerde
Kimbilir hangi çöpçünün
Dikkat bile etmeden
Hatta bilmeden
Dağılan parçalarını topladığı

Bu kötüydü işte
Bitmemeliydi böyle
Bir zamanlar kaç çocuk/ büyüğü
İçindeki çocuğu onikisine gelmeden öldürmüşü
Mutlu etmiştin
Ama o zaman haberliydin
Biliyordun kıymetini/ kendini

Olsundu
Varsındı, oyuncak olsundu
Hatta varsındı, müzede de olmasındı
Bilmeliydiler ki
Kıramadılar senin
İçindeki çocuğu katletmişi,
Öldürmüşü
Bile
Mutlu etmişi
Yani çocuk yüreğini..
Oyuncaktı belki
Metal, plastik yada bezdi
Herşeyin,
Ama yirmidört saat
Bizzat
Dakikada doksan kez ve son sürat,
İnsan da insan, sevgi de sevgi diye
Atmaktaydı hala yüreğin...



Gölcük ( Fi Tarihinde yazılmıştır)