Özgürleştikçe Yalnız Kaldık

Özgürleştikçe yalnız kaldık
Bağımlı olan yürekleri hiçe saydık
Kendimize topraktan umutlar yaptık
Güneşi umut belledik üstümüze aldık
Ay ışığında dert yandık yıldızlara
Bulutlu akşamlara hüznü saldık
Ne kaldı elimizde yalnızlıktan başka
Beceriksiz bir yürek ve soğuk kış
Öksüz ve yetim bir millet
Mehmet aç kaldı, Yusuf mezar taşı
Bir insan daha acı ile kan ağladı
Bir çocuk evsiz ve yurtsuz
Hep daha fazlası için çırpındık
Sonunda başladığımız yerde kalakaldık
Umut ve azim bize tuzak kurdu sanki
Umut kâğıttan kulelere benziyordu
Yıkıldı!
Azim yarı yolda bıraktı gitti
Kayboldu!
Şimdi bu yıkılmış şehirde
Sözünü kaybetmiş bir gence
Yani bana ve sana bir yol arıyorum
Gözlerim yılgın, yüreğim dimdik
Türküler söylüyorum seher vakti
Deniz bile bana köpürüyor
Ormanlar içine almaz oldu beni
Filiz vermek isterken
Yeşil ve mavi özgürlüklere hasretken
Şimdi siyah beyaz sancılar yaşıyor
Özgür oldukça yalnızlaşıyorum