Özledim Seni

sebebine destanlar yazabilirim
çünkü bir çok sebebi var seni özlememin.
yokluğuna ağıtlar yakıp ağlayabilirim,
çünkü ağlatan bir hali var sensizliğimin.
öksüz dediler
yetim dediler
başımı okşayıp teselli bile verdiler.
ben teselli olmadım,
onlar kendilerini sevindirdiler.
kimi sevabına kimi insanlığına
elini omuzuma koyup sabırlar dilediler.
benden daha iyi biliyorlardı
ne olduğunu anlayıp başlarını sallıyorlardı
bir sağa cık cık cık cık,bir de sola!
bir çocuk bile anlıyordu,
ters giden bir şeyler olduğunu ve olacağını.
kimsenin hesap edemeyeceği bir deprem
dibi görünmeyen bir kuyu oluştuğunu.
bazen aşırı gelir davranışlarım.
bazen çözülmez sırrı anlayışlılığımın.
tek cevabı acı olan bu karışıklığımın
tek ilacı olan sen,
sen de ne yazık ki yoksun annem.
bazen geceye yakın ziyaret eder beni hasretin,
bazen de bir sabah erkenden.
o hep duymak istediğim kızım sözcüğünü
hayalen fısıldarsın da
kulağım sağır olur duyamam sesleri heyacanımın ateşinden.
tüm sesler uğultu,
senin sesin ise vızıltı gibi cansızlaşır aniden.
kızım diyorsun bana ,
yapmacık değil can-ı gönülden.
çünkü annemsin benim;
gerçek !
ama gerçekte olmayan.
ne yazık ki gelmeyecek olan.
yoruldum yine
anlatmak imkansız
sensizliğin derin yaralarını deştim
kanadı yine
artık iyileşmesi de imkansız.
bir sen daha gelmeyecek benim için yer yüzüne
bu dert kesin çaresiz.
ben de ölüyüm artık
bedenim diri ama ruhaniyetim cansız.
ben bana benzemiyorum artık
yine saçım başım dağınık!
biraz önce sensizlikle boğuştum,
direncimin ar damarı çatladı,
ben de artık isyankarlardan oldum .
çocuğum anla beni
yalnızım anla beni
çünkü tarifi yok bunun,
ben çok özledim seni.