Özlemle Karişik

Açardı güllerim benim de,kan kırmızı.
İnce belinde pembe yanaklım,katmerli.
Bir lokomotif gibi kömürlü cinsinden
atardı kalbim benimde ,çuf çuf diye.
Avuçlarımın içi gül gibi yumuşak,
Islak bir kaya gibi kaygan ve sertti.
Sonra erkekliğimin rüyaları renkliydi,
hani gündüzlerimin gecesinin Lale Devri !
Ne yalan söyleyeyim hep ahlaklıydık ya,
şu talkım ile salkım misali hoca;
oysa,kaç kere kırıverdik testileri duvar dibinde !
Açmaz güllerim artık ne kan kırmızı
ne pembe katmerli,ne de nadide mor.
Bebekliği oynadık aile bahçe sinemasında
çocukluğu da oralarda.
Gençliği,vah o gençliği anlatamam
vah anlatamam yar sana.
Hayat bu,konar cancağızım al'a da
bala da
neylersin ?
Dur be !Sahi ya ,sen kimsin ?
Gelen mi ,giden mi ?
Kimsin sen?Rüyalarımdan mısın,
yoksa karabasanlarımdan mı ?
Yoksun,bilirim.
Varsın varsın,bilirim !
Gençliği emanetçiye bıraktım,
dur bekle,alayım hemen gelirim,seversin !
Güllerim vardı benim de kan kırmızısı,
ellerim ve yüreğim insansı .

13 Haziran 1994