Özür Diledi Annem

Küçücüktüm tohumdum
Bir bulutun gözyaşıyla
Hayatın iplerine tutundum

Beyza yavaşça indi yanımıza
Ağladı sırılsıklam merhamet oldu
Yüzü bir melek gibi masum ve aydınlık

Yatıyordu sokakta bir çocuk
İnsanlık yara almıştı hem de kocaman
Akıyordu oluk oluk kan

Biten bir günde yıldız yoktu
Solacak umut da kalmamıştı

Hüzün renginde bir gündü
?Annem? dedim gözlerim yaşlı
Solmuştu tüm zerrelerim
Ne yıldız vardı gökte
Ne de Güneş Teyze gülüyordu
Ay Dede ise sessizce ağlıyordu

Siyahlar giyinmiş bir gül
Hayal meyal göründü
Anneme benziyordu amma
Hiç böyle görmemiştim gül yüzlüyü

?Çiçek Kızım? dedi elleri yanaklarımda
Titriyordu bir güvercin gibi
Korkuyordu

?Özür dilerim senden gelemedim?
Bir anne küçülmüştü yavrusunun karşısında
?Gelemedim çünkü...? dedi
?Öfke dolu bir insan yüreğine hükmedemem
Küçük bir çiçeği yeşertemem
Umudu yarınlara taşıyamam diye?

Öfkenin kurutulmadığı her kalp harabe
Sevgiye vurulmuş büyük bir darbe
Barış ise can çekişiyor
Yarınlara bakan gözlerde

Annem küçücük yüreğini açtı
İçinden tek tek güvercinleri çıkardı
Her güvercin ayrı bir umut oldu
Çocukların yüreğinde uçtu.

Sönen yıldızların yerine
Güvercinler doğsun gökyüzünde
Adı ve rengi ne olursa olsun
Yeter ki çocuklar savaşta solmasın.