Özür Dilerim

yokluğun en çok geceleri canımı acıtıyor
her yer sessizleşince...
yatağıma yattığım zaman
aklıma ilk gelen sen oluyorsun
başka bir şey düşünemiyormuşum gibi
her şey bana düşman olmuş sanki
duvarlar üstüme üstüme geliyor
odamın camını açıyorum
dışarıda ürkütücü bir rüzgar sesi
korkuyorum...
üşüyorum sonra
yine buz gibi yatağıma dönüyorum
duvarlarla bakışıyoruz
konuşuyoruz sessizce
gerçi ben anlatıyorum onlar dinliyor
dost oldular artık bana
seni anlatıyorum onlara hep
alçakça gidişini...
beni çaresizce bırakışını
keşke sana da anlatabilseydim
ama dizlemezdin ki beni
sana göre hep saçmalıyordum ben
hep hatalı hep suçluydum
özür dilemesi gereken hep bendim
ama şimdi tek özür dileyeceğim kişi
BENİM...
neden mi??
hayatımı kendime haram edecek kadar sevmiş olmam
işte tek neden bu...