Palamarı Çözülmüş Tövbelerimin Çanakkale Seferi

farkındaydım
yine palamar çözüyordu tövbelerim
mavi bayrağını kaybetmişti bir kere daha çözümsüz çırpınışlar
kursa mı yazılmalıydı acaba yine dayanıksız yanım...




ben kısaldıkça uzuyordu saçların
hedef, siyahlar arasında kırmızı bir bal kabağı
kirpiklerden süzülen o mavi deniz
suya düşen kurşun gibi batıyordum gözlerine
hele
yüzüme çarptığın o dayanılmaz cazibe
teyelleniyordum sorgusuzca kirpiklerine
kelebekler görüyordum rengârenk
damağından çıkıp uçuşan güvercinler
fonetiği kırık o 's' lere çarpık basan aksan
yamıyordum avuçlarımın terine acabaları yine
sesinin dirayetli tonu vururken ,kanıyordum
elimde çok değerli bir kristal vardı sanki
ve ben bu hâli bir yerden tanıyordum
elektrik çarpmış bir zihin kırıntısıyla
ve
annemi yine bir şeyler tembihler hatırlıyordum
eyvah yoksa yine mi çarpılıyordum...




gayri ihtiyari
ve bodoslama bir serenat düştü dilimden
aptal sorular sorarken
aslında kendimle boyunu ölçüyordum
kelimelerinden kimliğini süzerken
sen farketmesen de glasnost biliyordum
çok etkileyiciydin çok
sanki Yoros Kalesi'nden İstanbul'u izliyordum...





boğazım kesilmişti batarken dilime zamanın miş hâli
ya geveze olurdum bu zamanlar ya lâl
yazdığım şiirlere övgüler kusarken
ne kadar da yalancı alttan alıyordum
çaktırmamayı tutarken avuçlarımda
ve şiire içimden minnetli kurşunlar dökerken
aslında boylu boyunca Çanakkale'de yatıyordum...




sarmaşıklara tırmanıyordum ehilce
eskimiş güya o aptalsı zekiliğimle
ve hep aynı terâne
_çok şanslı bir eşiniz olmalı!
ya da
_çok eminim ki sizi çocuklarınızdan ayıramıyorlardır

işte burada durur hep zaman...


cevap yerine
gözlere giyinilen o alışık hınzır gülümseme
kızarım kendime aslında
artık yeni şarkılar söylemeli diye..


ya düşersin işte sarmaşıklardan
ya da yapışırsın daha bir iyice...

...........................................


ve
neden her şeyi bilirsin sen anne
neden hep gecikirsin zaman
hele siz çürük sarmaşıklar
defolun başımdan...






ToprağınSesi