Palto

beni anlayacaklar diye çok korktum

bırak sevgilim ellerim bu
karmaşık bazen kendimde değilim
paltomu mevsimsiz tükettim diye kızma bana
annem küçük yaştayken öldü
dimdik bir dağ gibi dururken yerinde
oyuldum durmaksızın kendime
kimseye değil
balıkçılara çöpçülere işçilere
polislere savcılara kerizlere
değil
kimseye değil
ben yalnızca kendime küstüm
bir sobaya sahip olsam ellerimi ısıtacaktım
mutlu tablolara anlamsızca bakacaktım
denizler büyütecektim az ötede
ölsem kimsenin umrunda olmayacaktı
yaşadım kimsenin umrunda olmadı
olmadı kimse bi kör kuyudan bakarken yakalandım
kendimi savunmadım
suçluydum mermiler yasaldı meyhaneler açıktı
gecekondular şehre dahil olmadı üzüldüm
birden uzakta bi dünya boğuldu benimle
o sen değildin

bırak sevgilim ellerim bu
soğuk kalsın
paltom vakitsiz tükendi koltuğa bıraktım