Kollarım Yaralı Martı

Karanlıklar çok soğuk

Üşüyor şarkılarım,mum ışığı gibi

Bende değişmiyor mevsimler

İçim kış dışım sonbahar

Ve en kalın pamuklarıyla 

Eziyor kalbimi yorganlar

Sokakta grimsi bulutlar gibi

Korkular birikmiş

Köşe başlarda bulanık gölgeler

Bir de çiseleyen yağmur

Yarıyor sessizliği  hançer misali

Boş vermişken insanlar duvarları

Onlar birer ayna olmuş

Sözcüklere ihtiyaç bile duymadan

Sitem ediyorlar bana , dumanlı yüzleri ile

Bir de derdini anlayamadığım 

Ağlayıp sönen lambalar var

 O loş maviliğe esir

Ben ağladım bugün doya doya

Bir çift gözden ibaretti

Kendimi şarkılarda bulmam

Kayıp düşen kaplumbağa kabuğumdan geriye

Çift gözün anıları kalmış

Yüreğimin helenistik kaldırımlarında

Bir dev boyu dalgalar 

Her an yıkıp geçecek gibiydi

Kayaçları yapboz parçası olan

O çocuk yürekli kumsalı

Ve ağaçlar çıkarıyor dallarından

Eski püskü yün çorapları

Şimdi parıldıyor kınalı dallar

Gölde onlardan mutlu yansımalar

Ve al benekli kelebekler 

Oynuyor kara geceden habersiz

Bazen çöküyor göz kapaklarım

Kollarım yaralı martı

Ve daha uyanıkken içimdeki sular

Ayrılamıyorum masamdan

Oysa biz şairler kadar 

Yoktur aydınlığa hasret kalmış

Bir kibrit çöpü bile

Bozuyor sayfalarımızdaki güneşsiz karanlığı

Ben çiçeğim, saksılarda unutulmuş

Ben güneşim, dağlara aşık

Ben karanlık bir gölge

Süresiz zaman

Paltosuz sokaklarım, düşlerimde

Oysa karamsar dünyanın

Kapısını açık unutmuşlar

Bir yudum su kalmış matarada

Bekle yabancı

Kök salmadan içimdeki dikenliler

Sen al göz yaşlarımı benden

Ne oldu ki yıldızlar yoksa

Şairler bilmez mi

Karanlıkta yağan kar bile beyaz

Onlar gürültülü dünyanın

Sessiz krallarıdır

Onlar bir gaz lambasında

Umudunu kesmemiş 

O titrek sarıdır aslında

Şimdi ayrılıyorum buralardan

Paltosuz  sokaklar üşümez bir daha

Yine de dikkatli ol güneşim

Kaldırımlar uykusuz

Bulutlar bir deri bir kemik

Aldanma sen

Dalların geceye düşman

O keskin kızıllığına