Paradigma

Toprakla sevişiyor, yağmurlar çırılçıplak
Yırtarken yıldırımlar, gökyüzü perdesini
İki gölge... Bir insan, sokakta yalınayak
Dinliyor rüzgârların, güftesiz bestesini

Kurumuş gül yaprağı, mehtapla kırılmış su
Kaldırım taşlarından, akıp giden umutlar
Mevsim hazan, ayrılık... Yalnızlığın korkusu
Bir korku ki ölüme, özlem duyacak kadar

Sitemkâr serzenişler, dudaklardan dökülen
Her seste ürperen kalp; akıl, fikirden özgür
Yalnızca, paramparça; aynalardan sökülen
Bir suret, özde mahpus; hayal âleminde hür


Beklemek, boş gözlerle, her dakika bir asır
Kırılgan zeminlerde, bütün yollar kördüğüm
Bilse... Bilemez insan, masallarda büyük sır
Aşk; ömrün tecellisi, doğum, yaşam ve ölüm