Partizan

metal çiçeklerle bezenmiş gökyüzü

bir yağmur az gelir yüzümüzdeki kire

I.

göğsünü karanlığa siper eden arkadaşlarla ben

ölümün gölgesinde türküler söyleriz yağmura karşı

şehir büsbütün ıslanmıştır

toprakta ıtır kokusu taze

kelebek zaman diliminden geriye

çınlaması kulaklarımda çekiç seslerinin

II.

incinen bir çocuk kalbiyle ben

dumura yatmış izliyorum olup biteni

yapraklar sarı , hava hüzünlü ve teşne

ve ıssız koylarda atlılar

nallarında öfkeli bir çağın sesi

~bağırsam sesimi duyan olur mu

~bağırsam hırçın maviliklerinde şehrin

~ bağırsam yağmur kokusu sinmiş ağzımla yasak bildirileri

öfkem bir bayrak gibi çekilir mi göndere

kanımı donduran mevsimin kesilir mi dili

III.

ağaçlar bodur

kelimeler kifayetsiz

saçlarım dağınık ve kirli

kan çanağı gözlerimdeki umut

boz bulanık suların serkeşliğinde mayhoş

çünkü bedenimi diri tutan içten bir gülüş

ağzıma diri memelerini sunan sevgili

bereketli teninde bir rençper nasıl işliyorsa toprağı

bir partizan nasıl savaşıyorsa can havliyle

ve bir gerilla nasıl ki kendine ayırıyor son kurşunu

yarını göremem düşüncesiyle günü birlik sevişmelere

babilden üzüm sağar gibi ince ince

sığınıyorum putsal bedenine

IV.

uzayıp kısalan yollardan geriye anılar

devrim hayaliyle yanıp tutuşan

keman çalarken göğsünden vurulan

çakmak gözlerinde cehennem yangınları

ve suskun bir dağ gibi mağrur

öfkeli ve asi

Kürt çocuğunun sesi yankılanır

bakraç bakraç hüznü damıtırken karanlık

ebrulî bir sevinçle çocuklar

çiçek çiçek dizilirler okul sıralarında

yeşil gömlek ak yaka düşlerin sonsuzluğunda

bir şair intihar etse

ki bu bir ihtilal halidir yaşama karşı

ödünç alabilirim kristal sözlerini

nasılsa temizlenmeyecek ağzımdaki uğultu

rüzgarla yıkanan bir kaya parçası gibi

ömrümü törpüleyen zamana usul usul

gizli bir bildiriyi okuyup

bir partizan ölmüş derim

karanlık sularında hayatın