Paslı Salıncak

Sıkıca tutundum, paslı demir zincirlere,
Çocukluğumun en neşeli zamanında!
Ayaklarımla ittiğim başlayan kuvvetle,
Salıncakla bıraktım, gözlerimi özgürlüğe...

Yükselerek yükseldim, küçük kuvvetimle,
Rüzgarın okşadığı saçımın her telinde!
Kulaç atan ayak ve ince bacaklarımla,
Salıncakla yükseldim, direnen yerçekimine...

Mutluluğu bırakmışım, köpüren neşeme,
Paslı zincirlerin izi kalmış, küçük ellerimde
Salıncağın ardışık yırtan cızırtılı sesinde,
Salıncakla açtım, tutsaklığı esaretinde...

Yitik şehirde kaybolan çocukluklarımda,
İzi kalmış, oynadığım yıkılan parkında!
Çocukluğumun olmadığı arkadaşlarımla,
Salıncakla aradım, hayallerimi umutta...

Paslı salıncak sallanır, yere düştüğümde,
Ayak sesleri duyulur, insan olmayan yerde!
Kapanan gözlerimle son kez baktığımda,
Salıncağa bıraktım, sırasını bekleyenlere...