Pastoral Söylence

Tamam kendimi ihbar ediyorum Rosey
Aşk yoktu, ben kalbimin yalancısıyım sen kemanın
ikimizde ahmaktık hayalini öptük hamletin
suflesi bozuk repliklerle bir oyunun
yırtılan son cümlesiydik
kağıttan tanrılar bozdu ezberimizi

baktımda sokağın yağmura duruşuna
yaranın açık semtinde iki yalnızlıktık
göç ediyordu cüzzamlı kuşlar başka mevsimlere
ne zaman aynaya tutsam gözlerimi,
sönüyordu şehrin ışıkları
kırılgan gölgelere astığımdan her gece kendimi
şizofren oluyordu aşka yazılan her şiir

maviden giyinen bir martının solfejidik
uykuda seken bir gecenin nüvesiyken
ya da bütün sözcükler bir yanılsamanın özrüyken
devrikti suyun öznesi
kustuk bir kuyuya bakarak ve sustuk gülümseyerek
ve her martta on gram eksildi kelimeler

kendime yağmurlu bir şiir kadar
ağlayan bir dolunay çizdim geceye
liflerinden tanıyorum artık karanlığı
ve unutmak için hatırlamaya çalışırken
yaktım avuçlarımdaki Thera' yı
zehir kabıydım ağzının kıyısında bir kadının
siyanür içirdi siyah karanfillere
kendi ruhunu zehirleyen güldü kefen

anladım ismim yalnız ve yanlış yazılmıştır külüme

çünkü aşk
nükleer kıvılcımdı ölüme ...

---

CC_