Pencere

Rüzgârı gördüm,
Saçlarımı okşamak için izin istedi
Kıramadım...
Yıldızları gördüm,
İçlerinde bana ait olanı yitirmiştim
Yine de gülümseyip geçtim.

Aynadaki ben, bana gülümsedi
Kıyamadım sevgi dolu gözlerine,
Ben de gülümsedim.
Bizim bir komşu vardı hani bilir misiniz?
Kar yağardı bembeyaz düşlerin üstüne,
Hem de lapa lapa...
O komşu geldi yine aklıma
Beyaz günlerin hatrına...

Manavın önünde bir deli duruyordu
Aslında bizden de akıllıydı
Biz deli olmayı bile beceremiyorduk
Okul da duruyor yerli yerinde,
Asfaltlı yollar da aynı...

Penceremden baktım,
Kediler ile köpekler de aynı...
Eksik olan ne?
Yediğim yemeklerin lezzeti de aynı...
Gönlümün tuzu biberi fazla mı kaçtı?

Yolda bir dilenci gördüm
Yağmur yağıyordu gözlerine
Ellerini açmış,
Gözlerimin içine bakıyordu
Beş parasız, ayarsızdım;
Kendimden çıkmış bir kaçaktım.
Derdinin dermanı kirpiklerine düşen yağmurda mı saklıydı?

Sizi özledim,
Ne garip...
Kim olduğunuzu bile bilmiyorum
Belki bir gülüş,
Biraz umut,
Biraz da hayatsınız.

Yuvalar,
Binalar,
Umutlar,
Nice hayatlar yıkılıyor;
Mahvoluyor.
Ne olur beni inşa edin umut bahçesine,
Sevgi tohumunun geri kalanı da benden olsun.
Mahremiyeti çöle düşsün unutup; hatırlamaların,
Ne olur beni alın,
Ben küçük bir hayatın en büyük amacıyım.
Bir kez olsun dokunun,
Gözler görürüm hepsi kapalı,
Görmeyen gözleri hatırlatıp;
Vicdanınızla baş başa bırakmaktan korkarım.

Elleri yok kimilerinin,
Ayakları kopmuş,
Akılları noksan;
Bakın bizler yaşayıp yaşamın kıymetini bilmeyen,
Acemi çaylaklarız.

Bir oda gördüm buz gibi,
Bedeni donmuş yüreği alev gibi büyük bir insan vardı odada
Sayısını da unuttum adaletsizliklerin
Ne olur bana bir yol açın,
Müzmin çaresizliklerin yolunu kapatayım...

Açın bakalım gözlerinizi,
Hayat doğdu...
Bize bir fırsat tanıyalım,
İnsanlık da yeniden sevgiyle perçinlenir
Vicdan sahibi olur; imana gelir belki...
Buna inanalım,
Nice kuşlar uçtu gönül yuvalarından
Yepyeni umutların penceresinden bakmaktan bıkmayalım.