Pencereden Gönderilen Mektup

Kadınım,
yanağı şarabi, sabi bakışlım...
vakit doldu artık şuramda, varmak gelir içimden yanına
bir ömrün sessizliğini, hatırlatmak son defa...
güneşin bile ne tarafta olduğunu ay fısıldar oldu
uyuyamıyorum geceleri, seherin doğduğunu görmedikçe
bir gün daha yaklaştığımı izlemeden
sinmiyor içime ne yastığım ne battaniyem...

Odam yokluğunun karanlığı
odam, parmaklarının arasında...
bir pencere var, küçüldükçe büyüyor gece
oysa ne mum erimeden beklemeyi bildi, ne içim
tutuşturdum içimi lakin karanlık işte
ısıtamıyorum
aydınlatamıyorum sen olmadan kendimce...

Parmaklarım üşüyor kadınım
pencereme yağmur değdikçe
hele bir damla var
en tepeden süzülüyor vakitlice
oturmuş izliyorum...
topluyor önüne gelen her damlayı dibe düştükçe
hızlanıyor... Birikiyor gözlerimde

Bir damla var
tıpkı böyle içim
doluyorum dibe çekildikçe

Özlüyorum kadınım...

Vakit... Bir hançer gibi dokunuyor göğsüme
ölüyor gibi özlüyorum bekledikçe
hadi...
bırak ellerinden hüznü de
son kez sarılayım içimde biriktiğince...