Pentagon Sokakları

Seni tanıyordum kızgın ve yakıcı sancılarında,
Küçük korkularımı kazımıştım devasa gövdene.
Ey ölüm!
Ne zaman labirentimizde gezinip duruyordun sinsice.
Beklediğin boynu bükük bir akşam mıydı..
Evet, turuncular uyanmıyordu insanlarda.
Desene sen de ben kadar aciz düşmüşsün bu sevdanın harflerine.

Çocuk, umursamaz 'hayır'ları.
Bildiği gibi devam eder, avucunda sıkıca tuttuğu topacı çevirmeye,
Sanır ki çevirdikçe dönecektir dünya barışa...

Seninle uzun bir zamandır hiç bu kadar birikmemiştik.
Şarkılar efkarımızı tellendirdikçe,
Biz seninle gülümsüyorduk aşkı teğet geçenlere.
Oyy karayağızım!
Oy benim memleketlim!
Bilir miydik bir gün memleketsiz kalacağımızı aynı toprak üzerinde?

Kadın astıkça temiz çarşafları göğün tam ortasına,
Meçhul biri kirletip geçiyordu geçmişten küstahça gülüşüyle.

Ne kadar benziyordunuz.
O farklı tarihi taşıyan gözleriniz, ne çabuk buluşmuştu yeryüzümde.
Ben ikinizden uzaklaştıkça, siz yürüyordunuz çaresizliğime..
Eksildim, çoğaldım cümlelerinizde.
Sustum kederlerinizde,
Yine de aşkın ne olduğunu öğretemedim size.
Geceye gömdüğüm hüzünlerimi şafağınıza sökmeden,
Dikemiyordum başınızı gökyüzüne.

Adam da bilmiyordu bu işin sonunu,
Öylesine alıp başını gitmek istiyordu sadece...

Medeniyet ise o bilindik haşmetiyle,
Bir genci daha vuruyordu şakaklarından.
Deniz hırçındı,
Balıkçılar şaşkın...
Martılar yeni bir sevdanın kucağına düşmüştü,
Yaralı ve bitkin...

Sen toplayamamışken kendini Pentagon sokaklarından,
Üstelik kaç ozanımız lime lime sökülmüşken ciğerlerinden bu yolda.
Biz soldurduk tüm devinimlerimizi, bu hain pusuda.

Şimdi şairin dediği gibi;
'sözlerimden başka vasiyetim ve servetim yoktur' mu demeliyiz,
Yoksa 'fikirden fikire sıratlar geçirdim' kadar cesur mu atmalı yüreğimiz..

Biz takılmadık söylemlere.
Hala eyleme dönüşmenin ısrarcı ve zihinsel faaliyetlerinde,
Açık bir deniz düşleriz,
Çocuksu şairliğimizle o masum yüzünde...