Perde Kapanırken

Korkuyorum
bu dar yollardan korkuyorum
yolun sonundan korkuyorum
yoldan etrafa dağılan ara sokaklardan korkuyorum
ara sokaklara girmek istiyor
yolun başında pes ediyorum
eski yoldan devam ediyorum
her yeni yolun başında fortına esiyor
yağmur yağıyor tüm bunların eşliğinde
yağmur damlaları yere düşüyor
her damla kalbime kazınıryor
iz bırakıyor bende
ve iz bırakıoyr kalemimde
kalemimden kağıtlara
kağıttan herkese
yağmuru dinleyemiyorum
çünkü herkesten korkuyorum
hepinizden
ve bizden
ey,yağmur
korkuyorum,sus
dinmiyor yağmur
inadına artıyor
damlalar yeri deliyor
heryer karanlık
bulutlar kapladı heryeri
bulutlardan yağmur yağıyor
bulutlar ağlıyor
belkide benim için
belkide bu yüzden korkuyorum yağmurdan
belkide gözyaşlarımdan korkuyorumdur
yada kendimden korkuyorumdur,kimbilir
anlaşılan kendimden korktuğum bir yolun tam ortasındayım
ne ileri gidebiliyorum
ne de geri
ileri bakmaktan korkarken bakıyorum tam karşıma
bir ışık
tam bu karanlıktan sırıtan bir ışık
ışıktan bile korkuyorum
ya yetişemezsen ona
ya kaçarsa benden
derin bir nefes alıyorum
yağmura dayanıyor ve dinliyorum onu
ve yağmur diyor ki bana
?korkma!?
Saniyeler önce korktuğum yağmuru dinliyorum
korkmuyorum artık
direniyorum hepsine
karanlığa,korkun. Yağmurlara,ürküten ışıklara,ve ara sokaklara
çığlıklar atıyorum kalbimin tam ortasından duyulmuyor
pes etmiyor ve bir daha atıyorum
yağmurun sesini bastırıyor çığlığım
ışık kararıyor
perde kapanıyor
oyun bitiyor
ve o yol
hayat dediğimiz yol
daha şimdiden
bir rüya oluyor
belkide bir kabus
ama yinede artık
korkmuyorum