Perişde

adını anmadığım her şey daha uzun yaşıyor içimde

bir dolmuşun arka koltuğunda sessizlik paylaştık

yanımdaki omzuna yağmur düşmüş bir yabancı

camdan akan şehir

ikimize de aynı dert varınca indik

selamlarımız bizden önce indi

ben bir bankın üstüne kazınmış iki harfin aralarında koca bir ömür oturdum

perişde

sen günaydını kesince öğrendim

selamın bölünebilen bir ekmek olduğunu

iz dediğin silinir sanırdım, meğer çoğalır yürüdükçe

gitmek kabiliyetiyle övündüğüm günlerden kalmanın sesini daha net duydum

her gelenin ayakkabısında başka çamur

caddedeki ışıklar renkten yoruldu

ben yeşili severdim

ben hangisini seviyorsam o bozuldu

bozulunca anladım

sanki adları değişti durakların

perişde

sana gelmek istedikçe

beklemek de bir yol

kendi kendine çözülen kelimelerle sustum

unutuş,

bazen iyi bir arşiv memuru

küçük bir dikiş, büyük bir yırtığı tutar mı bilmem

bir masal sevmek başka telde, sevilmek başka seste

sanki olur, sanki olmaz; arası bir yerde

yine otururken bir gün

geldi biri oturdu yan sandalyeye

yer açıldı sohbete

adını sormadım

bazen isim, tanışmayı bozar

perişde

bazı soruların sessizlikle anlaşması var