Pervasız Yalnızlık

pervasız bir gecenin koynundaydı yalnızlık!
öylesine sussun,öylesine renksizdi oysa
gözlerini dikmişti gökyüzünün ulaşılmaz derinliklerine
belki kendine benzeyen ne varsa onları seçiyordu
tek tek yıldızlardan...

hiç utanmadan,yüksünmeden,
koca bir şehri karşısına alarak üstelik.
gözlerinde yılların,gençliğin hesabı
avuçlarında kalan kırıntılarla
kah savurmak kah savrulmak geliyordu yüreğinden
tutuyordu kendini
bir dağa bağlanmış gibiydi yorgunluğu
kimseler görmeden bilmeden bu yükü taşımayı
kutsal bir görev yapardı kendine
bazen şımarık bir çocuk,
bazen nazlı bir kadın,
bazen anne,
bazen baba,
ve insan
lakin o hep isterdi ki
olması gereken olsun herkes/herşey... gibi

ve düşündü yine
gözlerini hafiften kısarak
sonra
sessizce haykırdı çığlıklarını
kollarını açtı
ve sımsıkı sarıldı
yalnızlığına...


02/05/2013
02:25