Pes Ediyorum Artık Annem Başıma Bir Tavan Gibi Çöken Bu Dünyaya

kızın gülmüyor artık anne
gülleri soldu yüzünün
herkes bir parçamı alıp götürdü benden
herkes kamçıladı yüreğimi

tutunacak bir dal yaslanacak bir omuz kalmadı
hayat ne kadar yalanmış anne
ne kadar kirliymiş bu dünya
senden sonra gördüm insanların gerçek yüzlerini senden sonra anladım

hep kaybettim anne hep yenildim
hep sillesini yedim kaderin
mutlu olmayı beceremedim bir türlü
esir oldum bütün acılara

dimdik ayakta durduğumu görenler mutluyum sandılar
halbuki dokunsalar düşerim
yüreğim bedenim çok yorgun anne
dayanılmaz acıların çekilmez hasretlerin yükü ağır geliyor yüreğime

dayanamıyorum anne
herkes sahte yüzlerle bakıyor gözlerime
yalan sözlerle kocaman bir tokat atıyorlar yüzüme
güzel gülüşlerimi çaldılar anne gülen gözlerimi ağlattılar

korkuyorum anne
korkuyorum bütün sahteliklerden bütün insanlardan korkuyorum
tahammülüm kalmadı bu hayata
yüreğim yanıyor annem gözlerim kanıyor
pes ediyorum artık annem başıma bir tavan gibi çöken bu dünyaya