Pesimist Gözyaşı

Perdeler arkasında durmaktaydı
Tüm pervazları indirlmişken
Kirpiklerin içinden süzülen
Aşkın pesimist gözyaşıydı

Takvim yapraklarıydı adımların
Gün be gün uzaklaşan haliyle
Sonbaharlarla dökülen ayrılığın yaprakları altında
Karıştı beyaz yalnızlığa

Gülçiçek değil cümleler
Yükleniyor tüm öznelere hüzünler
Yüklemlerin önünde bir de
Senden kalan can kırıkları

Güzel eli değseydi toprağa
Kefen giyilecekti aklara
Tebessüm ederdi de
Filizlenen tohumlara

Bir gömlek geldi senden sonra sevdalar
Düğmeleri iliklenmeyen
Kırışıklığı geçmeyen
Yüzyıllık yalnızlık bende ki