Pıhtılaştın

puslu yaralarıma dokunamadın ya
uğultulu bir sis sinsice eskitir yüzümü
sen bana bakarak kirlettin kendini
aynada benim öğrendiğimi
unuttun sen gerçekte

silüetim beni bağışlamazdı
vapurlar kalkardı gülüşlerimden
güvertesinde yaralı martılar yığılı
pıhtılaştın...
kalbimde katran karası onuru zamanın
ölerek benim öğrendiğimi
bilmedin sen kalarak hayatta

anımsayamadığın rüyalarındaydım
istedin ellerimi kapılarını kapatarak
parmaklarımı sakladığım düşlerimde
dokunmayı anlattım korkularına

konusu olmak için üşüyen kollarının
koltuk değneği yaptım yangınlarımı
özlediğin yankısı uzak temmuzlara
yanarak benim öğrendiğimi
kanarak anla son soluğuma