Pişmanlığım Yağıyor ...

Tam da bitti dediğim yerden başlıyor her şey
Siyahi bir koridora açılıyor dokunduğum her kapı
Kapılar ki .... karanlığın vuslatı

Gözlerimin ışığında yürümeye çalışıyorum
Ayakkabılarım elimde ... yalınayak
Gölgemi çiğniyor bedenim her adımda
Korkuyorum .... duraklıyorum
İçime değen bu deli soğukta üşüyorum
Ağır demir kapılar bir bir kapanıyor ardımdan
Nasıl dönerim diye soramıyorum ...

Ağlar sarıyor bedenimi
Küflü bir rüzgâr tutuyor tenimi
Uğultulara karışıyor kalbimin sesi inceden
Bir kapı daha açıyorum ... ağır , demir , paslı
Ve bir diğeri kapanıyor inadına arkamdan

Daha ne kadar sürecek bu içimdeki yolculuk
Bilmiyorum ..... yürüyorum
Bana rastlıyorum .... zifir kokulu bir köşe başında
Işığa dönen kelebekler gibi , gözbebeklerimiz tutuşuyor
Ben ve öteki ben .... artık gözgözeyiz

İç karanlıklarıma .... ıssız damlalar düşüyor
Tanrım nedir bu .... neler oluyor
Orda bir yerlerde ... içerilerimde
Sanırım pişmanlığım yağıyor
Ve ben ... sessizce dokunuyorum odalarıma
Ben'le gözgözeyiz halâ ...
Neyin hesabını soruyor ... bağırıyorum ama duymuyor
Orda ... içimin bir yanından .... sadece bakıyor

Zincirlerime mi dolandım kaldım yoksa
Kıpırdayamıyorum ... ağlayamıyorum
Ben ... bana bakıyor ... kaçamıyorum
Ayakkabılarım nerde ... az önce elimdeydi
Anahtarım nerde .... artık gitmeliyim
Kalemim de kayıp ... ben nerdeyim
Ruhumun bir yerine .... güneşi çizmeliyim
Yoksa .... yoksa donacak içim ...

Ne zaman diner bu yağmur ...
Bu pişmanlığım ne zaman biter ...
Bu kadar mı biriktirmişim ben yılgıları
Bu kadar mı yaşamışım pişmanlığı

Son bir kapı kaldı ... açmalıyım
Ben bana bakıyor halâ .... susuyorum
Ağır , demir , paslı kapıyı .... itiyorum
İçimdeki ben ... kalem uzatıyor ruhsuz
Güneşi çizmemi söylüyor .... öylesine donuk
Telaşla çiziyorum ...kapıya ...duvara ... her yere
Kapı açılıyor .... ben yığılıyorum
Öteki ben ... uzaklaşıyor gözlerimden ağır ağır

Yağmur dinmiş ....
Pişmanlığım bitmiş ...

Ayakkabılarımı alıp yerden
Yola koyuluyorum ....
Güneşlere boğdum içimi ....
Artık geri dönüyorum !