Pişmanlık

Sen Leyla oldun, aşkınla Mecnun’luğa giderim,
Yalnızım diye hayıflanma, deme: “Ah, ne yazık”
Bir zaman gezip eğlenirdik, şimdi gurbet yarası,
Geceye bırakılmış, aşkta fakir adamım, ne yazık!..

Kimsesiz gecelerim eşsiz! Karanlık dolu göğüm,
Sen için atıyorsa kalbim, bütün, gözlerinin suçu,
Başta ‘Derdin’, gönülde ‘Hasretin’ boğmakta,
Ömür oldukça yürüsem, gelmez gurbetin ucu!..

Hiç düşünmedin ki, bu kopuşlar, bu gidiş nere,
Hani güzel hayallerimiz, nerede ‘sevgiye’ adım,
Yokluğunun ateşiyle, yandıkça yanmaktayım,
Haksızdan haksızlık görmek, bumu muradım!..

Desem ki: “ Dünya fani”, yine düşmen peşime,
Ne yaşadığıma bakmazsın, ne yaşlanan yaşıma,
Nefsine mi tabi oldun, yardan uzak, halim ne?
Bel bükülüp, saç ağarır, kırağı düşer başıma!..

Felekten da acımasızsın, söyle niye ektin derdi,
Hüzün beni mutlu eder mi, niye, yazar oldun,
Gün olmadı ki, geçsin, anım, karsız - boransız,
Her dem, gönlümde gam, başa duman oldun!...

Görüyorsun işte, gönlüm, hep merakındadır,
Sevdiğim, kadınım, uzağım da, ne halde diye,
Soluğum, demirci körüğü, ne yana dönsem,
Son ver hasretine, dönüşünle, bulsam hediye!...

Vefasız gecemde, yokluğun şimdi süreli yanımda,
Güzelin penceresi çiçekli, mor-pembeli, aydınlık,
Özlemleri ben duyarım, en hüzün dolu hicranı,
Bırakıp gidişinle, hiç mi duymadın, pişmanlık!..



(Kemal Yenice)