Platonik Veda

ne yana gidersem gideyim,

sen de mi geleceksin

bu nasıl bir körlük;

bulaşıcı bir hastalık gibi,

beni kendime kör edeceksin.

bakışlarında bir bencillikle;

''Kör, sadece beni gör'' diyeceksin.

Körelirim, görecesiz kavramların ışıksızlığında,

inkarcı duyguların tutsaklığında,

ben görmem, sen görmezsin 

ama görürlerse vururlar çırpınışlarımızı

acımadan.

görmesinler öyleyse;

karanlıkta sev beni.

o zaman kimse görmez,

kimse duymaz

kimse sorgulayamaz

kimse ayıplayamaz bizi.

sen şimdi ''kime ne'' lerdesindir

kendin inanmasan da beni inandırmaya çalışır gibi.

oysa bu tarih, bu coğrafya, bu baskılar...

yapamaz deme, yıpratamaz deme,

yaptılar bile!

yaşanır yaşanmaz kabullensek de 

kırk yılın hatırı yokmuş gibi

kahvelerden vazgeçsek de

içirirler bize panzehirsiz acıları.

ölmeyiz zannetme,

ruh aynada görülmez,

biz gönüllü aynasızlara yakayı ele verdik bile!

elbet birileri vardı elbette birileri gördü

kimlik sormadan bizi bu hapse

koydu birileri.

şimdi sen nereye gitsen yüreğin mühürlü

 ben nereye gitsem gözlerim kapalı

biz nereye gitsek de ellerimiz kelepçeli yaşıyoruz.