Poe'nin Ruhuna Bir İlahi / Evermore

Ey Üstat Poe,

Kuzgunun artık güneşte kanat çırpıyor,

Nevermore değil, EVERMORE diye haykırıyor!

Ben ise

Küllerimle ördüğüm bir gecede,

Yıldızları söndürdüm, karanlığı giydim kefen gibi...

Şimdi,

Şiirlerine ektiğim ateş zambakları filizleniyor;

Her biri Annabel Lee'nin göğsünden fışkıran

Işık mızrakları!

Karanlık paramparça,

Lenore bir -Kara Gün Işığına- dönüşüyor;

Senin karanlığın nihayet aydınlanıyor...

Oysa ben,

Kendi yarattığım hiçliğin şarkısını söylüyorum:

"Gecenin kum saatinde mahpus kaldım,

Ruhumu aydınlatan nilüfer çiçeği soldu;

Kuzgunlar sustu, cehennem laleleri açtı…

Ve ben...

Yalnızca bir kılıç gölgesiyim artık,

Karanlığın çarmıhına gerilmiş,

Yanmayan ama hiç sönmeyen bir köz!"

Ey Poe,

Artık senin kuzgunun uçtu;

Ben ise lavların içinde bir obsidyen kesildim.

Gözlerimde bir zamanlar bir lotus çiçeğini hayal ederdim,

Ama köklerim artık nur tozuyla değil,

Evrenin karanlığı ile besleniyor...

İşte son sözüm:

"Annabel Lee bir güneş hançeri olsun,

Sen mutluluğa ulaş,

Bense

Bu karanlık tahtımda

Ebediyen

Kendini yakan ama asla tükenmeyen

Sonsuzlukla savaşan

Karanlığın ateşiyim artık!"