Polenik

Savaşların ve kargaların hiç susmadığı yerde
İnsanlardan önce gerçekler ölür, Ariya
O yüzden bu şehir aşka iyi davranmıyor


Acıların eksilsin diye bazı geceler
Tanrının kapısını tekmeleyen ölümlülere
Görünmeden gelip sonsuzluk kaçağı yüzünle
Göğsüme alışmış kayalıkları düzeltiyorsun
O kayalıklar ki dünyaya itirazımdır
Lavaboya dökülmüş hayalleri yeniden başlatıp
Suçüstü yakalanan bir tereddüt gibi
Yanağıma konmuş tabelasız virajlardan
Öpücük taşıyan arabalar geçiriyorsun
O an argümanlarını yitirmiş bu kent
Sevgisizliğin komutanları tarafından işten kovuluyor


Annemin ağaç yapraklarından yapıldığını
Öğrendiğim günden beri ağaçların nabzını tutan
Kayık mezarlığına gömülü
Yoklama kaçağı ellerimi arıyorsun

Yok ki!

Sana dokunmak için hazırlanan ellerim
Hüzünsüz gösteri yaptıkları gerekçesiyle
Sağlığa zararlı birkaç umut tarafından dağıtılıp
Ara sokaklarda kayboldular, Ariya


Bütün rüyalar grevdeyken ten fabrikasında
Göğsümde bağımsızlığını ilan etmiş
İşçi melekler uygarlığından geçiyorum


Bu fabrikada his bırakma eylemi vardır


Ve sana benzemeye çalışan bir çiçekle
poleniğe girdiğim için

Öyle bir sayıya bulaştım ki
Suç işlemeyi alışkanlık haline getirmiş
Lâ hatası kitaplara rüzgâr sürterek
Düşüncelerimi düzeltiyorum
Kalbim; yirmi birinci yüzyılın
Mazi toplama kampına döndü

Git Ariya, benim şiir dışına
Çıkma yasağım var


Biliyorsun, buralarda samimiyet
İkiyüzlülüğün en açık hali olduğundan
Seni mayıs kuşkularına hiç bulaştırmadım
ve metropol uşakları yüzüne bağırmasın diye
Dik bir yokuştan bırakılmış kelimelerden oluşan
Kıstırılmış bir metinde yaşıyorum
Işığın küçümsendiği hırsızlar çağında
İp boynuma nasıl da yakışıyor Ariya, ha!


Yoksa kalp çalmak serbest mi?



Ve Dalgalar Ariya, unutma
Dalgalar Deniz'in gülümsemesidir




04 Mayıs 2013

Savaşlarda belki de insanlardan önce gerçekler ölür
-Ragıp Duran