Poyrazında Üşüyen

Hava soğuk...
Tüm şehri zaptetmiş bir rüzgâr sarmış etrafımı.
Yürümek için yanlış bir saat...
Ama uyumama engel bir duygu
Gürültü yapıyor içimde günlerdir.
Bunu ancak,
Benim gibi üşüyen bir şehri anlayarak giderebilecektim.

Gecenin en başıboş saati...
Ve sessizliği yararcasına bir ses duyuluyor uzaktan.
Rüzgârın sesi...
Uzaklarda yiten bir aşkın
Ya da başlayamamış bir aşkın
Acısı haykırılıyor sanki.

Hava soğuk...
Üstümde gecenin gözleri...
Sanki bulutların ardından yıldızlar,
Sinsi bir plan kuruyorlar.
Ve rüzgâr şehri iyice zaptediyor.
Şehrin sokaklarında soğuk yağmur suları akıyor oluk oluk.

Gecenin en acımasız saati...
Ve nereye gitsem peşimi bırakmayan,
Kötü huylu bir poyraz
Bedenimi dar bir elbise gibi sarıyor.
Kalınlaştığı an bu yeni elbise,
Daha da çok üşüyorum.

Ömrümü düşünüyorum.
Gönlümü saran, acı yüklü
Ve umudu derinliğinde kayıp bu aşkı...
Yüzeye...
Şehrin tam ortasından yüzeye fışkıran duygularım,
Şehrin tüm caddelerini sarıyor.
Evlere sızıyor,
Kapı ve pencere aralıklarından...

Şehir yeniliyor soğuğa.
Yağmur değil sadece caddelerde akan.
Ve bu saf duygularım,
Evcilleşememiş aşkım
Şehrin tüm pisliklerini yıkarken coşkuyla,
Kayboluyor mazgallardan içeri akıp.

Ve yine suçsuz yere yargılanan
Ben oluyorum.
Gece tüm soğuğunu bana işliyor.
Poyraz gerçekleştiriyor infazımı.
Baltayı her indirişinde sessizliğim sancıyor.
Ve ben her ağlayışımda,
Daha acı yaşıyorum aşkı.