Psikoanatomi

Biraz önce burdan geçmişti bir martının çığlığı
Vapurun arkasında bıraktığı izi takip ediyordu balıklar
Hayat işte...
Ya çığlık çığlığa ya da suyun izinde
Hepsi bu!

Yaşlı bir adam kıyıda oturmuş
Mavi gözlerine karıştırıyordu denizin rengini
Köpük köpük dalgalar topluyordu saçlarına
Arkasından bakakaldığı vapurdan.
"Ah"la "Vah" arasında gidip geliyordu
Bastona tutunmuş titrek elleri
Belli ki hiç "oh"u olmamıştı
En fazla "of" çekmişti en derinden
Eski alışkanlığındandı belki de sarma sigara içmesi
Belki de sara sara yaşamasındandır hayatı
Aşağıdan almış yukarı
Yukarıdan almış aşağı sarmış
Sardıkça,tütün sarısına karışmış beyazdan bozma bıyıkları
Içinden "uzun ince bir yoldayım " türküsü geçerken
Artık kaç gündüz kaç gece kaldının
Hesabını bırakmış
Tatlı bir hüzünle buğulayıp gözlerini
"Yolun sonu göründü " makamında
Ince vücudunu taşımayan,yorgun dizlerine vurup
"Kalk gidelim artık "
Ya da ne bileyim "bu kadar mıydı " der gibi
Hüzünle karışık telaşla
Uzak mavilere salıyordu gözlerini.
Belliki gökyüzü kadar pırıl pırıldı zihni
Açık güneşli bir hava kadar tertemiz.
Çocuklar geçiyordu önünden
Içinden,kendine dönüyordu
O günlere
Çocuklar gibi olduğu günlere değil
Çocuk olduğu günlere
Sanki ayaklarına can yürüyordu yeniden
Ellerinin titremesi geçmiş
Yüzüne açılmış yaşam vadilerinden alıp
U/mutlu gülümsemeler sürüyordu her birine.
Çocuk oluyordu yeniden.

Karanlığı düşündü birden
Işıksız gecede kaç güneş söndürmüştü ?
Ya da güneşin bağrını kaç kere boyamıştı
Gecenin zifiri karanlığı ile?
Bu şehirde kaç ayak izi bırakmıştı
Ama hiç iz bırakmadan..
Bunca yıla sığdıramadıgı
Yılların çok gördüğü kaç gülüşü yankılanmıştı
Islak nemli geceden konma evinde

"Yolun sonu"dedi, ıslık çalar gibi tütün kokan nefesi
Yarın yoktu belki, topraktan doğacaktı güneş
Olsa ne olurdu ki?
Yılların yüzünde bıraktığı
Kuru vadilerden başka.
Ha bir fazla ha bir eksik
Eksik değil miydi zaten her şey
En azından yol tamam olmalıydı
Onurla alınmış her nefesin ucunda
Bir daha sardı derdini sarma tütüne
Bir beyaza daha sarı düşürdü yüzünde
Ve...mavi gözlerinden inciler düştü
Toprağın çiçek kokan koynuna

A. Kemal