Pürtelaş Sokağında Ağırdır Yalnızlık

Ne ağır bir imtihandır yalnızlık










Bir
İki
Üç
Parmaklarımın son öpüşü bu dudaklarını
Kapat gözlerini ve uyu
Y a l n ı z l ı ğ ı n a...



Mandalla tutuşturulmuş sözcüklerime
Öyle sert eser ki düşlerimin bulutları
Tutkuya döner her bir ıslaklık şiirlerimde
Karanfil kokulu mendiller kurular belki
Yine inanırım gördüğüm dünyaya
Biraz da rüyalara...



Kendi hacmiyle kendini on ikiden vuran
Koca bir delilik olur ellerimizde yalnızlığımız
Sığmaz
Sığılmaz hanelerimize



Geceler uzun olur düşlerin uzadığı noktada
Cahildi yaşamlarımız koştururken sokak aralarında
Bıçak sırtındaydı hüznümüze yoldaş tebessümlerimiz
Kızıyordu adamlar
Ve kaçıyordu çocuklar
Beyaza çabalayan kara yazgıya


Yol boyu çakıl taşları çocukların boynuna dizilirken
Bir namlunun ucunda sil baştan şekle giriyor adeta insanlığımız
Susuyor yalnız yanımız


Bir faninin son isteği okunuyor
Duydunuz mu

Oysa biz
Görmek istediklerimizi görüp
Duymak istediklerimizi duyuyorduk bu aralar
Ve seviyorduk yaşamayı
Çöpe attığımız ölümlerden daha çok



Bu sabah acemi bir mavinin soluklandığını gördüm kapımda
Pürtelaş sokağının başında toplanmış şiir sakinleri
Onlar da görmüş olacak yalnızlığın çocuklarını
Çocukların yalnızlığını


Kanıtsız düşlerin zanlısı artık şiirler
Olay mahalline dönecek elbet küllerinden doğan yalnızlığımız



Saksının içinde bırakmışsam merhabaları
Ama sen paspasa sakla vedaları

Belki evde olmam
Olamam
Gir sen içeri
Ve söyle


Baharını kaybeden düş mü yalnız
Güneşini kaybeden yaz mı