Quo Vadis? / Nereye

Tarihin en bilinmez benliğiydi,
Bulunduğum bu nokta.
Unutulmuşlar vadisinin kör savaşçısı ben
Unutmayı unutuyordum unutularak.

Sizler gecenin yargıçları
Varlık yerine taşıdığınız kan ve irinle
Ahkamlar kesiyordunuz bensizliğimde insancıllığıma
Bilmiyordunuz bildiklerinizi benden bildiğinizi.

Unutuş zamanlarıydı tarihin kör karanlığındaki
Bu an!
Evrimsizler unutturmuşken her şeyi bana,
Gözlerinde alevler ve sevgi ışıldayarak,
Seremoni içinde Esmer renkli fahişeler
Geçmekteydiler usumun en şizofren noktasından

Siz evrimsizler tanrısız diyordunuz bana,
Tanrısallığıma ihanet ederek,
Ama günü gelecek kavrayacaktı
O pislik ve irine bulanmış iç benliğiniz
Yazdıklarımı da söylemlerimi de.
Acı tüm benliğinizi kaplayacaktı işte o zaman
Ve soracaktınız St. Pierre'in İsa'ya sorduğu gibi
?-Qua Vadis? ? ?Nereye? ?
-İnsanlık için en güzel geleceğe!

Ölüm vardı her şeyin sonunda
Ama ölümün ardından hiç ölmeyen bir ben vardı...
Bunu kavrayamayacaktınız!
Ve anlayamadığınız için de
Saldıracaktınız bana
Zarar veremeyeceğinizi bile bile!

Suya hasret tenimle etimden kopan parça misali
Savurdum ruhlarınıza bir yağmur vakti benliğimi
Duyguseli içinde yıldızlardan ışık çalarak.
Ve şimdi ben sizlere soruyorum
Ey evrimsizler:
?-Qua Vadis? ? ?Nereye? ?