Redd-i Aşk

Ayıp değildi sevmek eskiden
aşk örgütlü bir kuş ezgisiydi
rüzgâra tutunmak usulca
bir mevsimden diğerine salıncak kurmak
tutup seni düşünmek nabız atışlarında
sürgün kanatlarla dokunmak gökkuşağına


belki çoktan unuttun
bir nefti gölgeydi dilinin solfeji
yağmur kristali dedim gözlerinin cama vuran sesine
kaç kez uzandı ellerim kırmak için içindeki putları
kuzeyime düştün her defasında karlı bir ökseyle
içime gömdüğüm yerden var oluşun dinsiz ikonum
tanrılara adadığım tasvirsiz topraksız gömüydün
bekledim okunmayı araz bir berzahta gelmedin


orda taş kendi yüzüne kapanmış kapı
ki ben iki satır yazıda firaktım
kağıttan kalpler yaptım sudan oyuncaklar
buzdan kılıçlar yaptım kardan kadınlar
yazdım bozdum bir puzzle' nin yüzünde seni
topladım çıkardım asal yalnızlıklarda
ne amipler gibi böle bildim kendimden seni
ne de öldürebildim imgesi uçurum bir şiirde
lakin çoktan unuttum yüzünün kıblesini


unut bunları

gelelim şiire
geçmişli hali madenin, iki devrik cümle şimdim
suyun maskesinde evrimleşirken yüzün küün ile
kalın harflerle kırarken alfabenin rahlesini
bir düşle ölümü nasıl oldunun ceseti
ne kadar çok aşktın ihanet için


biliyorsun bu sen değilsin yalnızca şerh
küfle dolaşıp kibritle yakılan magok
intiharı kuruyordun yüzü dağlanmış şaman
benim işte o külün hatmine inanan ateş ittifakı
ben kıyameti kendinin Araf'ı sanma tahrifatı
yanıtı olmayan soruların susma tarikatı
diyelim ki öldürdün
Neden ki bilmem
çünkü boynum her intiharı inciten
çıkarılıp atılan ruhlardan uzlet
ağır tahrik kuşku, çünkü (sen)
elleri iyot nedime yontusu
mesela çalıntı bir parantezim
üçüncü el üç nokta ama neden
berhava, baştan sona ölmeyim hem
gelirim açık bir yarayla dedim ya


Çizerek tırnaklarımla yürürüm bir kenti
çıkarırım son bir şiiri şehrin kuzeyinden
üşürken çıplak bir dağ gözleri feodal
etlerimle yamarım ihanetini utanma sen...


...


CC