Reddiyeler Yok Artık

Vaktiyle deliydim delişmendim
Firak ağrıları ile uslandım,uslandım artık
Oysa ardın sıra bakışlarıma gamdan nice kentler kuruldu
Şimdi göçmen kuşlar gurup ile şehrime elem taşır
Kankırmızı gözlerimin gölgesine
Hüzzamın silinmez damgası vuruldu
Ne vakit ismini duysam yüreğim göz göz olur ağlaşır



Kaç defa vurgun yedim derinlerde
Kaç defa yaz ortasında, ayaz
Kaç defa sulu sepken ıslandım hüzün yağarken
Yetti artık;Ey şiir tut beni maveraya aşır
Hala derbeder dolaşsam da şu alemde
Bir şahikanın ardından güneş doğarken
Kahır dolu gözlerimin yanında okyanuslar sığlaşır



Ne mey keser beni ne meyhane
Bahanedir bilirim, hepsi bahane,
Reddiyeler yok, yok artık inkar
Ayrılık kokan her şarkı,
Gidişinle muzdarip sızlayan gönül yaramı kaşır
Evvela tek tük başlayıp saçıma aralıksız yağan kar
Sana seslendiğim her şiir sonrasında an be an çığlaşır



Sensiz gülmese de yüzüme artık
Benden habersiz bahçeye diktiğin gül
Postacılar artık kokulu mektup vermese de
Sen gelmesen de haberin rüzgarla efil efil ulaşır
Gurbet ne ki, istersen zamanın ötesine yürürüm
Sergüzeşt gönül sana ermese de
Düştüğüm yollar korkutmaz, gözlerin birden önümde dağlaşır



Korkarım senden bir hal görürüm diye
Bakamam artık giderken kırdığın aynaya
Okumam bir daha adına yazılmış o eski şiirleri
Bilirsin her satırda ellerime hece hece efkar bulaşır
Sen gideli beri baharları sevemem
Çünkü her bahar sırılsıklam ıslatır şehirleri
Göz yaşlarım çavlan olur kirpiklerimde köpük köpük çağlaşır