Reyyan'a Mektup

Ben kopardım belki ağaçtan çiçekleri
Belki bendim ansızın vuran don
Bahçeler kısır kaldığında bahar ortası
Ağlaması bulutun, yağmurun ya da güneşin
Dövmesi dizlerini toprağın anlamsız
Lakin çok değil istediğim
Ufacık bir mutluluk konsa ağaca
Ve ben seyretsem, cama dokunarak ellerimi
Kocaman öpsem arada bir
Koynuma uzanan dolunayı alnından

İstediğim yok rengarenk ebemkuşağından
Her akşam oynamak; mesala saklambaç
Kovalamak ya da ılık ılık esen rüzgarı
Minicik bir tebessüm, bir seda uzaktan
Yeter bana uyumam için huzurla
Yazdığım bütün kahır defterlerini kaldırıp atarım
Bütün gözyaşlarını saklarım mahzende
Şiirleri yakarım kelime kelime
Sen gelsen, arada bir gelsen, koşulsuz gelsen

Sevmek dedikleri şey bir arpacık güneşte
Sulu kar doruklarında dağın
Mesala bir kuşu kucaklaması yaprağın
Ya da sevmek dedikleri, bıraktığım şey sende
O yüzden bütün gözlere körüm

Birgün defterleri açıp okuyacaksın
Görünüp kaybolan serap mıydım ben
Pazar öğlelerinde yürüyen gölgen
Büyüdükçe anlayacaksın; şekli nasıldı hazanın
Bir ağaç çizdiğinde ve bir tomurcuk
Biliyorum batacak korsan gemisi
Fakat ben seni şimdi çok özlüyorum

Ey istikametsiz şiirlerin faili
Yıkılmaz mı dağlar titrerse gönül
Sensiz zamanları arasam yeter mi ömür
Söyle kalbimi nakşeden senin tığın mı
Söyle yokluğun mu aşk varlığın mı