Risale

Yetişemedim turuncu bahar kokan ellerine,
Ellerin ki yüzüme kundak, istikbalime kefen.
Öyle münzevi bir Aziz edasıyla durmuştum oysa,
Arsız dilimde eğreti olsa da masumiyet.
Gotik ruhunun çörtenlerinden dökülecek bir katreyi,
İskoç çiftçinin sarsılmaz imanıyla beklediği yağmur gibi,
Sûalsiz bir radikal takvayla bekledim.
Lakin uzaktı bereketin.

Ah Azizem!
Nil cömertliğinde,
Mısır'ın olurdum.
Bilseydin.

Bıkmaksızın uyandığım sabahlar ne çoğalmıştı ki öyle,
Yatağımın köşesini dönünce başlardın,
Çünkü, meşakkat yolumdun.
Kan revan avuçlarım/ız.
Zihnimde kutsallığı inciten lain ses;
"Ecce Homo/İşte adamınız !"

...

Durduramadım;
Üzüldün,
Bilmem neden?
Öyle çok ki,
Soldu güzel yüzün.

Şu kokun kaplı dekor,
Bu iki çift büyük göz sahne.
Ensemden akıp sıcacık,
Müjganın nemi,
Yakıp Roma'yı,
Talan edip asma bahçelerini Babil'in.

Ortadoğunun isli yüzünde,
Yetim bir çocuk bıraktın.
Ne çok yutkundum...

Çocuklar ağlayınca mı büyür?

...

Zihninin kutsallığını incitsin bu kısık ses;
"İşte!"
İşte adamın sevgilim"...



| Evanthia'ya