Rubaiyat-ı Hayyam

Yürüyorum , 

Sessizliğin hakim olduğu 

Tozlu yolda. 

Hiç kimse yok, 

Bıraktığım ayak izleri, 

Dışında. 

Bilmezdim, 

Isfahan yollarının, 

Böyle ıssız, 

Böyle tozlu olduğunu. 

Ama mutluydum. 

Elimde Hayyam'ın rubaiyat-ı , 

Dudaklarımda, 

Şarap ve aşkla dolu, 

Mısralar. 

Ardından bur kervansaraya, 

Uğradım. 

Yarı yorgun, 

Yarı baygın, 

Bir halde içeriye girdim. 

Hancı gösterirken, 

Odayı bana 

Ben Nişapurlu Ömer'i 

Düşünüyordum. 

Akabinde, 

Yatağıma uzanıp 

Gözlerimi kapadım sakince. 

Beklenmedik bir ses duyuyorum, 

Sanki içeride biri var gibi. 

Hayır!  İki farklı ses. 

Bir an karşımda, 

Hayyam ile Sabbah'ı , 

Karşılıklı oturmuş, 

Gördüm.

Daha bu ana 

Alışamamışken , 

İçeri yavaşça giren 

Selçuklu Nizamı, 

Beni sarhoş halde, 

Bıraktı. 

3 büyük insan :

Biri, 

Yılların tecrübesi ile 

İslam Devleti kurmayı, 

Biri, 

Her yere yerleştirdiği isyan bombaları ile 

Büyük intikamı almayı, 

Biri de , 

Elinde şarap , 

Gökyüzündeki yıldızlara bakıp 

Yaşamın tadına varmayı, 

Hayal ediyor. 

Ve ardından üçü birden :

"Söyle evlat!  

Sen kim olmak isterdin. "

Uyanınca, 

Ter gölündeydim . 

Rüya mı? 

Gerçek mi? 

Bilemedim. 

Cevap ise veremedim. 

Şimdi soruyorum sana şair(e) :

"Peki sen kim olmak 

İsterdin. "